اشعار

ای سـفـره‌دارِ مـهـربـان ای با مـحـبت            امسال هم مهـمان شدم با برگِ دعوت

در بـاز بـود و آمـدم ایـنـجـا نـشـسـتـم            گـفـتـی دُعـیـتُـم ای کـریـمِ با لـطـافـت

از کـودکی یک بـار اَخـمَـت را ندیـدم            دادی مـرا بـر مـهـربـانیِ خود عـادت

دنـیـا کـه یک لـحـظـه نـبُـردی آبرویم            مـحـتـاج ستـاری‌ت هـسـتم در قـیامت

گفتی که اشکِ نیمه‌شب را دوست داری            با گـریـه‌هـایم هر سحـر کردم عـبادت

دیگر رفاقت‌ها همه رنگ نـفـاق است            مـا با دوروئی یـادمـان رفـته صداقـت

رفتارمان در ظاهر و باطن یکی نیست             عـابـد میانِ جـمـع و آلـوده به خـلوت

تهـمـت، مَـنـیّت، ناسزا، غـیبت، تکـبّر            تـقـوا ندارد این زبـان‌ها وقت صحبت

بـا ایـن بـدی‌هـا بـاز هـم داریـم اُمّــیـد            امـسـال رنگِ دیگـری دارد ضیـافـت

پـائـین دعـوت‌نـامـه‌ام امـضای آقاست            دارد برای صاحب‌اش هر بنده، زحمت

بـالای سـفـره مـهـدی زهـرا نـشـسـتـه            بر ریـزه‌خـوارانِ حرم کـرده کـرامت

با اسم، تک تک، سائـلانش می‌شناسد            سلـطـان نـظـر دارد به احـوال رعیّت

مثل امیرالـمـؤمـنـین سـائـل‌نـواز است            بر خـاکِ زیـر پـای خود دارد عـنایت

ما با دعـای فـاطـمـه عـبد الـحـسـیـنیـم            نـام و نـشـان داریـم هـنـگـامِ شـفـاعت

ای کـاش امـسـال اربـعـیـن پـایِ پـیاده            قـسـمـت شـود هـمـراهِ بـا آقـا زیـارت

او روضه‌ها را با دو چشم خویش دیده            در نـاحـیـه گــودال را کــرده روایـت

دیده چگونه گرگ‌ها با چنگ و دندان            پــیـراهـنِ اربــاب را کـردنـد غــارت

در بین سنگ و نـیـزه و شمشیر دیـده            یک پیرمردی زد عصا با قصدِ قربت

آقـای مـا را نـیـزه‌داران غُــسـل دادنـد            بـا آب نـه، والله بــا خــونِ جــراحــت

پـرده نـشـیـنِ کـبـریـا را دوره کـردنـد            با شمر و خولی می‌رود زینب اسارت

آن محـمـلی که پـرده‌دارش بود عباس            در کـوچه و بازار شد بر او جـسارت

بـارالـهـا کـولـه‌بـاری از گـنـاه آورده‌ام            بـر حـریـم امـن یـزدانـت پـنـاه آورده‌ام

از تمام جرم و عصیان و خطایم در گذر            بـنـده‌ای آلـوده‌ام؛ آه ای خـدایـم در گذر

آمده وقـتـش که اظـهـار پـشیـمـانی کنم            نـفـس را در لحظـۀ افـطار قـربانی کنم

هرچه دارم خوب می‌دانم تمامش مال توست            خوب می‌دانی اگر دورم دلم دنبال توست

آمدم تنـهـا برای بـنـدگی رخصت دهی            توبه کردم که مرا قدری دگر فرصت دهی

با نـگـاه خـود کـمی حـال مـناجـاتـم بده            تـو کـریـمـی و بـیـا اذن مـلاقــاتــم بـده

از خودم شرمنده‌ام روی سیاهم را ببخش            یا حسین می‌گویم و کوه گناهم را ببخش

باز کن در را گـدای رو سیـاهـت آمده            باز کـن در را که عـبد بی‌پنـاهت آمده

آمده در کوبد و محتاج یک لبیک توست            قطره‌ای کوچک به دریای نگاهت آمده

عـبد خـاطی و گرفتارم بـبـین حال مرا            لکـه‌ای تـاریک بـر این بارِگـاهت آمده

آنقدر بد کرده‌ام می‌دانم و هسـتم خجـل            باز کن مخـلـوق پُـر از اشتـباهت آمده

تـوبـه‌ها کـردم ولی بازم گنهکـار آمدم            خـوب می‌دانم رفیق‌ نـیـمـه‌راهـت آمده

بـا تـمـام مـعـصیت‌هـایـم دوبـاره آمـدم            روزه‌دار مضطرت بر توبه‌گاهت آمده

هر سحر امید عفوت در دلم روشن شود            صد هزاران شکر گویم چونکه ماهت آمده

همین که صوت مناجات در فضا پیچید            نسیم بخشش و رحمت به هرسرا پیچید

برای بـال زدن درب آسـمـان باز است            دوبـاره عـطر خوشی در دل هوا پیچید

چه لحظه‌های قـشنگی من و کتاب دعـا            زمـان تـوبـه که شد سـوز ربـنّـا پیـچـید

برای پاک شدن فرصت همچنان باقی‌ست            به گـوش بنـدۀ عـاصی‌ات این ندا پیچید

حضور سبز تو حس می‌شود همین جایی            چرا که بـوی تو در این بـرو بیا پیچـید

مـرا گــنـاه زمــیـنــم زده؛ بـلــنــدم کـن            که استـغـاثـه‌ام این دفعـه هر کجا پیچید

چه وجه مشترکی بین ماست؛ حُبّ علی            که از تـو بود ولایش به پای ما پیـچـید

"ولایت"است که دست مرا رساند به تو            چه خوب شد که"علی" نسخۀ مراپیچید

فـدای بـانـوی پهـلـو شکـسـته‌اش وقـتی            صدای وا عـلی‌اش بین کـوچه‌ها پیچـید

بکـش خـط به روی گـنـاه گـنـه‌ کار            نـظـر کـن به روی سـیـاه گـنـه‌کـار

بـه آه پـشـیــمــان، بـه آه گــنــه‌کـار            به شـرمـی که دارد نـگـاه گـنـه‌ کار

شـدم بد گـرفـتـار، أَجِـرْنَا مِنَ الـنَّارِ

بـخـر هـای و هـوی مـرا بار دیگر            نـمـانـده بـرایـم خــدا چــاره دیـگـر

نـدارم بـغــیـر از تـو دلــدار دیـگـر            نـدارم عــزیــزم خــریــدار دیــگـر

فقط دارم اصرار، أَجِـرْنَا مِنَ الـنَّارِ

گـرفــتــار نـفــسـم، گـرفـتــار آتـش            فــتـاده بـه جـانـم سـر و کــار آتـش

به شـانـه کـشـیــدم، فـقـط بـار آتـش            به خود تـکـیه کردم، به دیوار آتش

شده وقـت اقـرار، أَجِـرْنَـا مِنَ الـنَّارِ

مرا عفـو کن که شبِ اعـتـماد است            زیـادی فـقـیـرم، گـنـاهـم زیاد است

اگر کار و بارم حسابی کـساد است            حساب و کـتـابم به پای جـواد است

کریم است بـسیار، أَجِـرْنَا مِنَ الـنَّارِ

برای همه لطف و جـودی، مرا هم            برای همه خـیـر و سـودی، مرا هم

از اول تو بـخـشـیـده بـودی مرا هم            ببـر تا نجـف پس به زودی مرا هم

مـنـم عـبـد فـرّار، أَجِـرْنَـا مِنَ الـنَّارِ

غــریـبــم ولـی آشــنــای حــســیـنـم            غــبــارم ولـی زیـر پــای حـسـیـنـم

بـدم، نــوکـر بـی وفــای حـســیـنــم            اسـیــر غـــم کــربــلای حــسـیــنــم

بـده وقـت دیـدار، أَجِـرْنَـا مِنَ الـنَّارِ

شـنــیـدم مـدیــنـه در آتـش گـرفــتـه            کمی گـوشـۀ مـعـجـر آتـش گـرفـتـه

سـر و صـورت مـادر آتـش گـرفته            بـبـین فـاطـمه! حـیـدر آتـش گـرفـته

علی سر به دیوار، أَجِرْنَا مِنَ الـنَّارِ

به امـروز زیـنب، به فـردای زینب            به شام غـریـبـان، به احـیـای زینب

خـدایـا چـرا ســوخـتـه پـای زیـنـب            جـــوابـی نــدارد تــمــنــای زیـنـب

بـجـز یار بـیـمـار، أَجِـرْنَا مِنَ الـنَّارِ

صدا زد برادر، پـرم سوخت عباس            منم خواهر تو، سرم سوخت عباس

رقیه، حـرم، پـیکـرم سوخت عباس            کمک کن به من معجرم سوخت عباس

کجایی عـلـمـدار، أَجِـرْنَـا مِنَ الـنَّارِ

چـشـمی که آلـوده شـده، بـاران ندارد            بی تـوبـه این آلـودگـی، پـایـان ندارد

دیگر حـجـاب افتاده روی چـشـم‌هایم            از بس‌که اُنسی «دیده» با قرآن ندارد

هاتـف ندا داده: دُعـیـتُـم أَیُّـهَـا الـنّـاس            کاری خـدا انـگـار جز احـسان ندارد

حالا که در باز است، پس درهم بیائید            اینجا کـرم‌خـانـه‌ست، این و آن ندارد

تا آمـدم داخـل مرا طـوری بغـل کرد            احسـاس کردم غیر من مهـمان ندارد

جز با توسل، گریه کردن، توبه کردن            پـرواز کـردن تـا خـدا امـکـان ندارد

راه شهادت، نیمه شب اشک است اشک است            جا مـانـده هرکس دیـدۀ گـریان ندارد

مـی‌آیـم ایـنـجـا شـایـد آقـا را بـبـیـنــم            یوسف دلی خوش، گویی از کنعان ندارد

تا او شـبـی دسـت دعـا بـالا نـگـیـرد            تــأثــیـر، فــریـاد گـنـه‌کــاران نـدارد

این سرزمین نذر امیرالمومنین است            بیهوده حـیدر عـشق بر سلـمان ندارد

ما با دعـای فـاطـمـه عبدالحـسـیـنـیـم            کی گفته زهرا لطف بر ایران ندارد؟

سر تا سر عـالم چو ایران سرزمینی            مثل علی موسی الرضا سلطان ندارد

هرکس که شک‌ دارد شفا دست حسین است            سوگـند بر تـربت که او، ایمان ندارد

راه نجـف تا کـربـلا راه بهشت است            جز کربلا عاشق سـر و سامان ندارد

دلـــدادۀ آوارگــی در اربـــعـــیـــنـــم            درد جـدایی جـز حـرم درمـان نـدارد

خداوندا! خداوندا! تو ای معبودِ سبحانم            بسویت آمدم امشب نگه کن چشمِ گریانم

اگرچه من خطا کارم، پُر از زشتی‌ست کردارم            گرفـتـارم گرفـتارم، پـشـیـمانم پـشـیمانم

الهی عبدِ مفلس را دریغ از لطفِ خود منما            بکـش خـطِ امـان روی تمامیِ گـناهـانم

ز دیـده خـونِ‌دل بارم؛ لـبالب از تـمنّایم            به خاک افتاده‌ام امشب فقط العفو می‌خوانم

بیا و چشم‌پوشی کن ز لغزش‌های این عاصی            به حقِ حـیدرِ کرار؛ امیرِ جانانِ جانانم

به قدری از تو گشتم دور فکرش هم نمی‌کردم            که هجرِ وصلِ تو روزی کند یعقوبِ کنعانم

به حقِ حضرتِ زهرا مرا رسوا مکن مولا            خودم اقرار دارم که سراپا غرقِ عصیانم

صدای نَم نَمِ اشکم چه غوغا می‌کند امشب            که من شوقِ تمنای فقط یک جرعه احسانم

خودت گفتی بیا می‌بخشمت بابِ کرم باز است            چه بخشنده خدایی تو من از لطفِ تو حیرانم

من امشب واسطه آورده‌ام آقای بی‌سر را            چنان از سوءِ اعمالم به جانِ او پریشانم

دلِ مجنونِ من دارد نوای یا حسین امشب            بدونِ لطفِ اربابم تهی‌دست و هراسانم

چقدر از کربلای او شـمیمِ سیب می‌آید            هوای عشقِ او امشب چو آتش ریخت در جانم

دلِ دیوانه‌ام تنگِ حرم شد رحمتی فرما            که من بی‌تابِ آن عطرِ ضریح و آن شبستانم

کشکول من شکسته در این کوچه‌ها خدا            دستی بکش به روی سر این گدا، خدا

هـربـار در زدم تو جـوابـم نـکـرده‌ای            هـربـار گـفـتـه‌ای که بـیـا، بـا وفـا خدا

از بس گناه کرده‌ام این چشمه خُشک شد            اشـکی برای تـوبه نـمانده است یا خدا

اوج کمالِ سجده همین سربه‌زیری است            خـیـری نـدیـده بـنـدۀ سـربـه‌هـوا، خـدا

گاهی صلاحِ طفل به تنبیه گشتن است            پس مرحـمت نـما و ادب کن مرا خدا

این بال، بال نیست، وبالِ پریدن است            وقـتی سحـر مرا نـرسـانـده‌ست تا خدا

ممنون که باز تا رمضان زنده مانده‌ایم            فرصت شده‌ست تا بـزنیمت صدا خدا

درهـم بخـر، سـوا نکـنی جـانِ فـاطمه            درهم بخر، به حُرمت خیرالنساء؛ خدا

گرچه کـسی ضمـانـتـمـان را نمی‌کـند            امّـا هـنـوز هـسـت خـراسـان مـا، خدا

در صـحـن انـقـلاب دلـم منـقـلـب شده            تـا گـفـتـه‌ام: بـه حـقِّ امـامِ رضـا خـدا

هـرگـاه کار بـنـدگـی‌ام لـنگ می‌شـود            انّــی اعــوذ بــالــحـرم کــربـلا، خــدا

ما را "حسین" لطف نمود و دُرست کرد            ما را حـسـینِ فـاطـمه کرده‌ست با خدا

در ظاهر است ذکر لب ما؛ حسین حسین            در بـاطـن است ذکـر لب ما؛ خدا خدا

این روزها که تـشـنـه‌تـرم یـاد می‌کـنم            کــام عـطـش کـشـیـدۀ اربـاب را خـدا

لب تشنه بود و رفت به گودال، آه، آه            دارد صدای شـمـر می‌آیـد ز قـتـلـگـاه

به اذن عـالیِ اَعـلی، به احـتـرامِ عـلی            شروع می‌کـنم این مـاه را به نام علی

ببخـش با عـجـله، دست خـالی آمـده‌ام            شـنـیده‌ام که مـهـیـاست بـارِ عـامِ علی

چقدر نان شبـش را به سائلان بخـشید            دلم خوش است به الطاف مستدام علی

سلاح ماست ابوحـمزه، افـتتاح، مجیر            دعـای مسجـد کـوفه شرابِ جـامِ علی

دعای ما که دعا نیست، باز مقبول است            به احـتـرام دعـا کـردن و صیـام علی

دلـم هــوای نـجـف کـرده اولِ مـاهـی            هـوای بــادۀ انــگــورِ بــا دوامِ عــلـی

ز حنجـرش نفسِ گرمِ وحی می‌جوشد            نبی شده‌ست به معـراج، هم‌کـلام علی

یهود و آل سعـود از هراس می‌مـیرند            اگـر طـلـوع کـنـد، تـیـغ از نـیـامِ علی

خـوشـا به روزی زُوّار سـیـدالـشّـهـدا            به زائران حسین است چون سلامِ علی‌

چنان علی شده ممسوسِ حق، علی اکبر            هـمان عـلی که شده وارثِ مـرام علی

چـقـدر تشنـۀ بـوسـیـدنِ پـدر شـده بود            فـدای خـشکـیِ وقـتِ وداعِ کـام عـلـی

زدنــد از سـر کـیـنـه عـلـیِ اکـبــر را            زدنـد یـاس حـرم را بـه انـتـقـامِ عـلی

چقدر بین عَـبا‌ چـیدنش نفـس‌گیر است            چگونه جمع شود در عـبا تمامِ علی؟!

دو سه شب مانده فقط، فرصتمان محدود است           رحم کن گرچه گدای تو گنه آلود است

وای بر من اگر امشب نخـری بارم را           آه پس من چه کنم نفس خـطاکـارم را؟

هیچ کس مثل من خسته پـریـشان نشده           روزه‌هـایـم سـپـر آتـش سـوزان نـشـده

دانه دانه‌ گـنـه من شده صـدها خـروار           ماندم از فیض نمازی که قضا شد هربار

در سرم جز هوس و خواهش نفسانی نیست           خبری دیگر از آن سجدۀ طولانی نیست

جای مظلـوم، ستـم‌پـیـشه هم‌آغـوشم شد           از عـلـی گـفـتم ‌و اَیـتـام فـرامـوشم شـد

معصیت کم کم از این خانه مرا دورم کرد           خویِ دنیـا طلـبی بود که مغـرورم کرد

سَیدی، صیـد شدم در شهـواتم، الغـوث           سخت دلواپس میزان‌و صراطم، الغوث

بی‌نـوایم، به گـدا نـان ‌و نـوایی بـرسان           درد دارم چه کـنم؟ زود دوایی برسـان

نسخـه‌ای نیست بـجـز گریـۀ بر ثـارالله           )هرکه دارد هوس کرب و بلا بسم‌الله)

سر مولا به روی نـیـزۀ اعـدا می‌رفت           نالـۀ خـواهـر او بـود که بـالا می‌رفـت

به هـمان گـریـۀ بی‌تـاب، الـهـی العـفـو           بـه لـب تـشـنـۀ اربـاب، الـهـی الـعــفـو

پـای کـوه عـفـو تو کـوه خـطا آورده‌ام            دست من خالی ست پیش تو ترا آورده‌ام

ای که پوشاندی مرا وقت گناه و معصیت            کوله بار جرم خود را بی‌صدا آورده‌ام

دست و پاگیرم بکش روی سرم دستی فقط            بر سرم با دست خود خیلی بلا آورده‌ام

دل شکـستم، آمدم حالا دلـم را بشکـنی            زیر و روکن این بنا را، ربّـنا آورده‌ام

قول دادی که ضرر کردم خودت جبران کنی            ظرف خـالی را به امّـید عـطا آورده‌ام

هر کسی را که کسی را هم ندارد میخری            من ضمانت‌نامه از سوی رضا آورده‌ام

چـادر خـاکـی زهـرا را گـرفـتـم آمـدم            مـادرم را واسـطـه پیـش شـما آورده‌ام

از شب قدر تو جاماندم خجالت می‌کشم            آبـروی رفـتـه پـیـش مـرتـضا آورده‌ام

حسرت چای نجف در سفره افطارم است            خواب دیدم که رطب از کربلا آورده‌ام

اربعین قبل از حسین، عباس دستم را گرفت            بـاز حـاجـت زیر ایـوان طـلا آورده‌ام

گفت باران که نیامد، تیرباران شد تـنم            چـند سـوغـاتی بـرای بـچـه‌ها آورده‌ام

هر دو مشکم پاره شد بین دوتا دست قلم            از همه شرمـنده‌ام، فـرق دوتا آورده‌ام

میان بندگانت بدتر از من نیست! تنها من!          تو دستم را گرفتی و اسیر دستِ دنیا؛ من

گنهکارم؛ به تاثیرِ دعاهایم امیدی نیست          گمانـم فـاصله‌ افـتاده ‌از درگـاهِ تو تا من

تو در دستانِ پینه‌بسته، در اشک یتیمان و          به دنبالِ تو می‌گردم چرا عمری‌ست اینجا من؟!

چه برکت دادی و شد سفره‌ام رنگین و رنگین‌تر          ندانستم اگر چه حرمتِ نان و نمک را من

به جایِ آبـروریـزی همیـشه آبـرو دادی          فقط شرمنده‌ام کردی! نمی‌دانم که آیا من

تو را آنگونه که باید عبادت کرده‌ام یا نه!          مبادا بندگی کرده‌ست جنّ و إنس، إلّا من

پُر از خوف و رجایم، کار دستم داده عصیانم          چه محتاجم به غفرانِ تو بیش از پیش‌ترها من

شبِ قدر است و بیمارِ گناهم؛ گوشۀ چشمی          تویی «نِعمَ الطّبیب» و سخت محتاجِ مداوا من

إلهی لاتـؤدّبنی؛ نبـینم خشم و قهـرت را          عذابم کن ولی یک لحظه سرسنگین نشو با من!

خــدایــا دامـنــی آلـــوده دارم            به درگـاه تو بـاز افـتاده کارم
شنـیدم مـونسی با دل‌شـکـسته            نظر کن از کرم بر حال زارم

کـریـما، منـعـمـا، پـروردگارا            ببـین خـوبیِّ ‌تو بد کرده ما را
گـنه کـردیم اگر پـرده دریـدیم            تو اما پرده‌پـوشی کن خطا را

خدایا من کی‌ام عبدی که دانی            ز تـو غـافـل، پـی لـذات آنـی
نمی‌آید ز من غیر از خطا، لیک            نـمـی‌آیـد ز تو جز مـهـربـانی

نسـیـم عـفـو تو امشب وزیـده            دو قطره اشک از چشمم چکیده
ملک در نامـۀ اعـمـالم امشب            به جز لطفـت ندیـده که ندیـده

الهی محضرت را دوست دارم            تضرع بر درت را دوست دارم
مقرم در بساطم جز گنه نیست            ولیکن حیدرت را دوست دارم

دو دست سائل و دامـان حیدر            من و احسان بی‌پـایـان حـیدر
الــهــی بـه عــلــی بـه عــلـی            ز من بگدر خدایا، جان حیدر

فـقـیـرم، زیر دین العـفـو گفتم            به رب عـالـمـین العـفـو گـفتم
شب قـرآن ‌به‌سر آمد، دوبـاره            الـهی بالحـسـین العـفـو گـفـتـم

امام مـهـربـان العـفـو می‌گفت            لـب‌تـشـنـه چــنــان مـی‌گـفـت
به زیر دشـنه آقا فکـر ما بود            برای شیعـیان العـفـو می‌گفت

یاکریم الصفح رحمی کن به ما؛ ما را ببخش           خسته‌ایم از این همه جرم و خطا؛ ما را ببخش

کاری از ما بر نمی‌آید؛ خودت کاری بکن           باز کن امشب گره از کار ما؛ ما را ببخش

اشکمان را در بیاور؛ آبرومان را بخر           در مناجات سحر وقت بُکا ما را ببخش

با مدارا کـردنت کـلی خجـالت می‌کشیم           یا بزن، تنبیه‌مان کن خوب، یا ما را ببخش

هرچه تو دلسوزمان هستی ولی ما در عوض           بی‌حیا هستیم؛ خیلی بی‌حیا؛ ما را ببخش

قبل از آنکه روزه را با روزی تو وا کنیم           یک شب از این ماه قبل ربّنا ما را ببخش

یا غیاث المستغـیـثـین یا امان الخـائـفین           دست ما خالی ست بی‌چون و چرا ما را ببخش

کم نبخـشـیدی گـنهکـاران عـالـم را خدا           مثل طیب‌ها، رسول ترک‌ها، ما را ببخش

موقع جان کـندن و هنگـام مـیزان عمل           چند جا یاریمان کن، چند جا ما را ببخش

ای که زود از بندگان خویش راضی می‌شوی           لطف کن این دفعه هم جان رضا ما را ببخش

شاهدی با پای دل هر شب زیارت می‌رویم           یک شب جمعه بیا در کربلا ما را ببخش

نذر خوبان تو خیلی خوب گریه می‌کنیم           در میان روضه شب‌های عزا ما را ببخش

واسطه کردیم امیر المؤمنین را پیش تو           به گل روی علی، امشب خدا ما را ببخش

ما دل بابای مـان را هم به درد آورده‌ایم           یا ابانا! یا عـلی مرتضی! ما را ببخـش

همسرت را در میان کوچه‌ها سیلی زدند           با چه رویی خواستند از تو بیا ما را ببخش

دوبـاره دست به روی سر گدا بکشید            دوباره پرده به روی گـنـاه ما بکـشید

بی‌آبـرو و خـطاکار و مست عـصیانم            کشان‌کشان دل من را سوی خدا بکشید

تـمــام زنـدگـیــم را گـنــاه پُــر کــرده            دوبـاره بـنـدگـیـم را به ابـتـدا بکـشـید

خجالت از روی مهدی کشیدم و گفـتم            بنا نـبـوده که جـور مرا شـما بکـشـید

اگر ببیند علی خیلی آبـروریزی است            حسابِ بی‌سر و پا، بی‌سر و صدا بکشید

کـنـار دشـمـن زهـرا مـرا نـسـوزانـید            مسـیـر آتـش‌مان را جـدا جـدا بکـشـید

بـهـشـت را به رفـیـقـان آشـنـا بـدهـید            غریبه را به سوی مشهدالرضا بکشید

کـنـار سـفـرۀ مـهـمـانـی خـدا امـسـال            برای سائل درمـانده هم غـذا بـکـشـید

مریض گریه‌ام و تشـنۀ سبـوی حسین            به خشکی لب من خاک کربلا بکشید

جنازه‌ام به زمین ماند جـان مـادرتـان            مرا حـوالی شـش‌گوشه زیر پا بکشید

لیلة القـدر مرا هست عـلی قرص قـمر            گشته ذکر لب من ناد عـلی تا به سحر
هـا عـلـیٌّ بـشـرٌ کـیـف بـشـر ذکر دگر            که ای خدایا به علی از سر جرمم بگذر

ذات حق را چو قسم داده پیمبر به علی
به عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـی

من گنهکارم و عمریست که عصیان کردم            گاه گاهی نه، که بس خدمت شیطان کردم
آنچه گفتی تو نه و آنچه که گفت آن کردم            حال شرمـنده‌ام و تـوبـه به منّـان کردم
مکن از لطف بر این توبۀ من بی‌محلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

ره خود بستم اگر سویت هزاران ره بود            یک شب قدر تو بهتر ز هزارن مه بود
دست من از رطب نخل تو گر کوته بود            لیک امید من هر لحظه بر آن درگه بود
دل به امـید عـطای تو خـطا کرده بلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

من گنهکارم و عمریست که بی‌نور تو کور            تو کنارم بُدی و من همه عمرم ز تو دور
دست خالی چه برم سوی تو در خانۀ گور            تو ببخشای ز لطفت که کریمی و غفور
لطف و احسان و عطای تو بُوَد لم یزلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

ماه مهـمانی خلاق جهان این ماه است            شب قـدر آمـده وقــت بِکَ یـا الله است
و سپس آنچه که تسکـین دل آگاه است            اشـــهـــدُ اَنّ عـــلـیً ولــی الـلـه اســت
ذکر من حیَ عـلی حـیـدرُ خیرالعـمـلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

تو خدایی و علی مظهر ذات احد است            چون توکل ز تو باشد ز علی هم مدد است
لطف و احسان علی همچو احد بی‌عدد است            بی‌سبب نیست، علی دست خدای صمد است
نیست جـز او ز پی احـمد مخـتار ولی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

وحی جبریل به احمد چو بشد روز غدیر            که علی بعد تو بر خلق امیر است امیر
مصطفی شاه جهان باشد و حیدر چو وزیر            هر دلی شد به سر زلف کمندش چو اسیر
تابد از سوی خـداوند بر آن نـور جـلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

دیگر ز تو نام و نشان در کارهایم نیست            ایمان به تو در ذکر یا غفارهایم نیست

آنقـدر بی‌پـرده گـنـاه و معـصیت کردم            دیگر اثـر در ذکـر یا ستـارهایم نیست

هرچند توبه می‌کنم روزی هزاران بار            اما پشیـمانی در این تکـرارهایم نیست

هر روز و شب نام در گفتارهایم هست            اما نـشانی از تو در کردارهـایم نیست

این توبه‌های من خودش هم توبه می‌خواهد            انگـار امـیدی به استغـفـارهـایم نیـست

دیگر سحرهایم ندارد رنگ و بویت را            دیگر صفا در سفـرۀ افـطارهایم نیست

چار فصل من زمستان شد، بهاری‌اش کنید           چشمه‌ای خشکیده آوردم که جاری‌اش کنید

اینکه با آلودگی در ساحل رحمت نشست           غرق عصیان است، غرق شرمساری‌اش کنید

دست خالی آمدم، دستم بجایی بند نیست           زودتر پـرونـده‌ام را دستکـاری‌اش کنید

بنـده‌ای که آمده در می‌زند بیچاره است           چاره‌ای بر غربت و چشم انتظاری‌اش کنید

گر شبی بر سفره‌ای با یار ما بودی بگو           سائلی در بین جاده مانده، یاری‌اش کنید

کلب اگر که وارد کهف علی شد بهتر است           کلب را هم لایق شب زنده داری‌اش کنید

خاک کفش نوکرانش را به صورت می‌کشم           چشم من را نذر خاک کفشداری‌اش کنید

آبرویم را حسن داد اشک چشمم را حسین           این دو نعمت را برایم انحصاری‌اش کنید

سفرۀ افطار اگر تربت ندارد خالی است           این لبان تشنه را امشب غباری‌اش کنید

مادری با تشنگی اصغرش غش می‌کند           چاره‌ای باید برای گـریه زاری‌اش کنید

در میان مشـک پـاره قـطـرۀ آبی نمـاند           رفت عمو؛ فکری برای بیقراری‌اش کنید

وَاسْمَعْ دعایی با تو در دل حرفها مانده            وَاسْمَعْ نـدایی که صدایم بی‌صدا مانده

اَقْبِل به من حالا که اقبالی برایم نیست            در حنجـرم وقتی که بغـض ربّنا مانده

دارم فراری می‌شوم از خود به سوی تو            در کـشـتی این ناخـدا تنـهـا خـدا مانده

ناجی تویی راجی منم در دست‌های من            بی‌ربّـنـا هـایم فـقـط مُـشـتی هـوا مانده

وقتی که محرومم کنی روزی نخواهم خورد            باید بگیری دست من را که رها مانده

پوشـانـده‌ای امروز در دنـیا عـیوبم را            اما فَـلا تَـفْـضَـحْـنیِ روز جـزا مـانـده

از تو اگر دورم ولی نزدیک شد مرگم            در کـولـه‌ام تنـهـا الـهی قَـدْ دَنـا مـانـده

شـعـبان به پایـان آمد و روی لبان من            وای من از فـریاد لَـمْ تَغْـفِـر لَهَـا مانده

خوبی تو آمال من را بیشتر کرده است            مِنْکَ رَجائی از وَلا تَقْطَع به جا مانده

لَمْ تَهْدِنی؟ می‌خواستی رسوا اگر باشم            لم تَـهْـدِنی؟ وقـتی دلیل کـربـلا مـانـده

یک عمر قَدْ اَفْنَیْتُ عُمری بی‌حضور تو            پس فَاقْبَل عُذری که‌ دلیل روضه‌ها مانده

جرم زیـادم پیـش عفو تو چه ناچیز و            تازه عـنایات علی موسی الرضا مانده

بین جـهـنم هم تو را فـریاد خواهم زد            تاثیر اشک شوق در قامـوس ما مانده

تنها محـبت راه ترک معـصیت گـشته            با دوسـتت دارم جهـانی روی پا مانده

آنکـس که اول ماه دسـت مـرا گـرفـته            سی‌شب برای من در میخانه جا گرفته

با یار وعده دارم هرشب همین حوالی            شب‌های سـاکـت من بـوی خـدا گرفته

هرکس بد مرا گفت او خوبی مرا گفت!            پـشت مـرا هـمـیـشه بـی‌ادعـا گـرفـتـه

صد بار گم شدم من در کوچه‌های دنیا            من کور بودم و او بهرم عـصا گرفته

ای دوست قدیمی من را که خاطرت هست            من آن بدم که قـلـبم بـوی خـطا گرفـته

تنگ است دست سائل! خرجی ما ز باباست            از دست مرتضی بود هرچه گدا گرفته

حق میدهی به چشمم غیر از علی نبیند            چشـم مرا شـکـوه ایـوان طلا گـرفـتـه

برکت به اشکمان زد رحمت به حالمان زد            زهـرا برای عـشـاق دست دعـا گرفته

یکسال هم گـذشت و ما کربلا نرفـتـیم            خـیلی دلـم برای صحـن و سرا گرفته

بالاترین عبادت خون‌گریه بر حسین است            عـابـد عـبـادتـش را از کـربـلا گـرفته

افطار سیـنه‌زن‌ها با گریه می‌شود باز            نوکـر به یـاد ارباب آب و غـذا گرفته

ای روزه‌دار تشنه! تشنه فقط حسین است            جای فرات آن لب بر چکـمه‌ها گرفته

با قاتلش بگویید ذبح غریب زشت است            پیش نگـاه زهـرا خـنجـر چرا گـرفـته